Калі па берагах тваіх высокіх Заранкай днее вока вугалька, Я чую твой неўтаймаваны рокат. Плыві, плыві, празрыстая рака! Маёй вясны адкрытая старонка, У табе я чую спеў сваёй сястры. Хіба не тут цвілі вянкі з рамонкаў I на Купалле ладзілі кастры... Хіба не ты люляла на далонях Лілеяў сны і думы мужыка, Тапіла гнеў, паіла быстрых коней, Буслінага чакала важака?! Я чую твой неўтаймаваны рокат, Калі ты воды плыткія нясеш. Плывеш, рака, змялелая ў высокіх У берагах. I жалю дадаеш.