Бібліяграфія Яўгеніі Янішчыц
 |
"Снежныя грамніцы" Мінск, "Беларусь" 64с. 2300 экз.1970. Вершы маладой паэтэсы вызначаюцца свежасцю паэтычных вобразаў, напоўнены светлым пачуццем, радасцю, любоўю да Радзімы. |
 |
"Дзень вечаровы" — Мн., "Маст. літ.", 1974. 80с. з іл. Аснову зборніка склалі лірычныя вершы. Маладая паэтэса шчыра піша об родных мясцінах, сваёй вёсцы, земляках. Усхвалявана паэтызуе яна тэму кахання і дружбы. |
 |
"Ясельда": Лірыка. — Мн.: Маст.літ., 1978. - 128 с. з іл.. У новую кніжку паэтэсы ўвайшлі вершы аб Радзіме, адносінах чалавека да чалавека, каханні. Для зборніка характэрны глыбокі і самабытны роздум над жыццём, акрэсленасць думкі, многазначнасць вобраза, малады і непасрэдны тэмперамент. |
 |
"На беразе пляча" : Лірыка. — Мн.: Маст.літ., 1980. - 96 с. Новая кніжка лірыкі, яна прасякнута думкамі і пачуццямі нашага сучасніка. Вершам паэтэсы, лаўрэата прэміі Ленінскага камсамола Беларусі, характэрны яркая вобразнасць і музычнасць. |
 |
"Пара любові і жалю" : Кн. лірыкі. — Мн.: Маст. літ., 1983.- 223 с., іл. Чуйная да народнага слова, да ўсяго, што звязвае ма-лавека з роднай зямлёй і гордасцю за сваю Радзіму паэтэса Яўгенія Янішчыц і ў новым зборніку "Пара любові і жалю" застаецца вернай свайму народу. Я.е тэмпера-ментнаму і сардэчнаму радку ўласцівы роздум над часам, над балявымі нервамі веку. Хораша ў кнізе паўстае і адвечная тэма мацярыыства, міру і кахання. |
 |
"Каліна зімы": Кн. лірыкі.- Мн.: Маст. літ., 1987.- 206 с.: іл. Новая лірычная кніга паэтэсы - працяг шчырай і хва-люючай размовы з сучаснікам, з людзьмі старэйшага пакалення, якое захавала мір і шчасце на зямлі, з краем, якому яна абавязана любоўю і жыццём. Я. Янішчыц не вьшадкова выбрала і назву сваёй кнігі, лейтматывам якой - фальклорны прыцягальны вобраз каліны, асабліва сугучны кахаючаму і ранімаму жаночаму сэрцу. |
 |
"У шуме жытняга святла": Вершы, паэмы.— Мн.: Маст. літ., 1988.-414 с.: 1[1] л. партр. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы і прэміі Ленінскага камсамола Беларусі Яўгенія Янішчыц сваімі ары-гінальнымі, рамаптычна-ўзвышанымі і ў той ша час заду-шэўна-штымнымі вершамі даўно вядома шырокаму колу чытачоў. Тонка адчуваючы сваю кроўную сувязь з роднай зямлёй, паэтэоа ўражвае глыбінёй асэнсавання складаных праблем сучаснасці, прагай сцвярджэння высокачалавечых адносін паміж людзьмі. У кнігу ўвайшло лепшае з напісанага паэтэсай за двац-цаць гадоў плённай працы ў нашай паэзіі. |
 |
Выбранае: Для ст. шк. узросту / Прадм. М.І. Пан-ковай; Маст. М. Э. Трухановіч. - Мн.: Выш. шк., 1998. — 271 с.: іл., [1 л.] партр. — (Школьная бібліятэка). Глыбокае пранікненне ва ўнутранае "Я" чалавека дазво-ліла лаўрэату Дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы Яўгеніі Янішчыц стварыць шэраг праўдзівых вобразаў людзей вёскі, паказаць сілу і веліч простага селяніна. Яе вершы прасякнуты вялікай адданасцю роднай зямлі, любоўю да палескага краю, з яго непаўторнымі лугамі і палямі, старажытнымі лясамі. |
 |
Выбранае / Уклад. А. Канапелькі і В. Коўтун; Прадм. Дз. Бугаёва. — Мн.: Маст. літ., 2000. - 351с., [4] л. іл. У кнігу выбранага вядомай беларускай паэтэсы, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы Яўгеніі Янішчыц акрамя вершаў, якія друкаваліся ў зборніках "Снежныя зімы", "Каліна зімы", "Пара любові і жалю" і інш., увайшлі незавершаная паэма "Галалёд" і апавяданні. |
Лепшыя вершы
Вось так узгараецца слова:
Паблізу. Сардэчна. Здаля.
Мы будзем з табою часова —
Праменьчык,
Іскрынка,
Ралля.
Спяшаемся часта дарэмна.
Марудзім на пошласць і зло.
Мы будзем з табою ўзаемна —
Каліна,
Слязіна,
Святло.
Глядзі, як заранка трапеча
Над шапкай зялёнай галля!
Мы будзем з табою навечна —
Карэньчык,
Каменьчык,
Зямля.
Шастае вятрыска па дуброве.
Сонца лістапада — на нулю.
Залатой саломачкі карове
Паўкапешкі шчыра рассцялю.
Покуль будуць частавацца госці
Ды цягнуць расчулены хмялёк,
Занясу Барбосу (ягамосці,
Проша не аб'едзены кусок).
Пойдзе галасей руды і хмуры,
Асівее цішыня двара.
Лаз прыкрыю, каб дурніцы-куры
Не ўпусцілі хіжага тхара.
Стане песні дзіўнай пераборы
Варушыць зрадзелая радня.
Будзе ноч празрыстая. I зоры.
І паўсюль — на свеце! — дабрыня.
Непрадбачна журыцца мой верш,
Ты яго ужо не прачытаеш.
...Як глыбока, Грыша, ты жывеш:
Ні акон, ні вуліцы не маеш!
Развітальнай
доўжыцца шашы.
Эх, якое-не-такое лета!
Светлая дарога ў Дамашы —
У чаканні сына. I паэта.
Ты ў якой быліннай старане?
Шлях дажджом палынным акрапіла
Мо з сівой гісторыі Шыпіла
Ці Ігнат Буйніцкі скажа мне?
Горкі вецер. Вечаровы дым.
Смех звініць дзіцячы, як шумёлы.
...Здрыгануся: воблікам тваім
Кропелька твая бяжыць са школы.
Ясельда. I кладачка, як прасла,
Зоўнае зязюліна «ку-ку».
Молада. Зажурана. I ясна.
Ціха, бы ў таежным тупіку.
Дзесьці спее сонная залева
I чакае лодачка вясла.
Берагам пакатым ходзіць Ева —
Заатэхнік нашага сяла.
Вішня ў квеце, цененькае дрэва
Да смугі — адкрытае вясне.
Жэўжыкі гукаюць: «Калалева!»
Каралева? А чаму ж і не!
Гэй, дружочкі, хто аклікне Еву,
Хто пашле сардэчны ёй прывет?
Ані вецярочка, ні павеву...
Ападае сам вішнёвы цвет.
I кожны дзень — гарачы вырай
Здзіўленняў, радасці, клапот.
Так я іду на голас ліры,
Дзе ўсё — фантазія, палёт.
Які зайздросны свет паэта —
З нябачных промняў вобраз ткаць,
I — заміраць на схіле лета,
I ў вольным слове ўваскрасаць!
Яшчэ світаюць і лунаюць
Сузор'і вернасці ў палях.
Няхай грамы ператрасаюць,
Пераварочваюць мой шлях.
Але гудзе любові крылле,
Шчаслівы славячы прыгнёт.
Жыццё маё, і там, на схіле,
Ты ўсё — загадкавы палёт.
I прыйдуць іншыя, другія,
I нібы вясновы — хлыне хор.
Ды ў час глыбокай настальгіі
Ёсць сэрцу спеўнаму дакор:
Там, у палоне шчаснай мукі,
Дзе шлях паэта не відзён,
Я ноч растрачвала на гукі
І на радкі — праменні дзён.
Але — ізноў! — ратункам рання
Любоў і песня на зямлі.
Ва ўсе часы — ад запытання
Да апраўдання мы жылі.
I прыйдуць іншыя... Ўзаемна
Уславім дзён сэрцабіццё.
Пара мне знаць, што недарэмна
Па кроплі траціцца жыццё!
Вось і пажата наша поле,
Аціхлі спеву каласы.
...Мы пасядзім з табой, саколе,
Як і ў мінулыя часы.
На шлях няроўны азірнуся
I на удачу — мімаходзь...
Ты не паддайся чорнай скрусе,
Капрызам веку не дагодзь!
Сягоння — ўзлёт, а заўтра ціша
I крылы складзены стырна.
Але прыслухайся, як дыша
I як пяе душы струна.
Адна яна! Адна — да болю,
Да азарэння, да слязы!
I каласіцца наша поле,
Як і ў харошыя часы.
Позірк пяшчотны злаўлю,
Светлы, нібы ад пшаніцы:
— Хочаш, пярсцёнак куплю,
Хочаш — вазьму завушніцы.
Ты клапаціўся дарма:
Вока на цацкі не мела.
Столькі мне год, што й сама
Я абдарыць бы хацела.
Як зажуруся ў жыцці —
Хоць бы маленькую ўцеху!
А да цябе — не дайсці,
А да цябе — не даехаць.
Ты мой заступнік адзін.
Высахлі слёзы. Не плачу.
Дык хоць у сне пакладзі
Рукі на лоб мой гарачы.
За высокай кручаю-гарою —
Крылы недасяжныя твае.
Дык чаму ж нацятаю струною
Не рыдае сэрца, а пяе?
Я яго аб гора разбівала,
Аб чужыя душы-камяні.
I цябе гадамі забывала,
Памінала — Божа барані!
Так жыву, бы з вечара да ранку,
Дзе гнязда і птушка не саўе.
Дык чаму ж струною-ашуканкай
Не канае сэрца, а пяе?
Звіняць вясёлыя лісты
Пад ветлы шум дажджоў.
О, гэта ранішняе: «Ты!»
Вячэрняе: «Няўжо?»
Які ж удакладніў мастак
Мой лёс на палатне:
О, гэта радаснае: «Так!»
Сумлівае: «О не!»
Два словы: разам, неўпапад!
Нібы з паўзабыцця...
А гэты белы снегапад
I гразь — працяг жыцця?
Ды растае у тумане,
Вяртае дня вярстак,
О, гэта зманлівае: «Не!»
Сардэчнае: «О так!»
Сплыве туман над ярам,
Над быстраю вадой.
А вось — і прыйдзе старасць
З кавенькаю тупой.
Напомніць пра зазімкі
У сцішанай вясне,
Рассыпле фотаздымкі,
Як веерам махне.
I хіба ў нашай волі
Хоць хвілю запыніць?
Яшчэ святла даволі
I нельга не любіць.
Парушым дзень звычайны,
Стандарт свайго жытла.
Яшчэ такой адчайнай
Я ўчора не была.
I покуль снег зляжалы
Вясёлы дождж скубе,
Залётныя,
без жалю
Даверымся сабе!
Раiм наведаць
